Έχεις αισθανθεί το κενό; Tο απόλυτο κενό; Να αδειάζεις από όλα και τίποτα να μη σε αγγίζει; Ούτε τα λόγια, ούτε οι προσβολές, ούτε ακόμα και η θλίψη. Να μη νιώθεις τίποτα, να μην σε νοιάζει το τίποτα. Να μη χωράει τίποτα στο κενό σου…
Ηρεμία… Γαλήνη…
Αυτά νιώθεις. Και τίποτα άλλο. Όλα ξαφνικά σαν να έχουν γκρεμιστεί. Να έχουν ισοπεδωθεί και να μην αισθάνεσαι ούτε την έμφυτη ανάγκη, να μαζέψεις ότι μπορείς. Απλά να στέκεσαι και να τα κοιτάς. Με ένα ελαφρύ χαμόγελο γιατί ξέρεις, ότι τώρα απαλλάχτηκες από εκείνα που σε κρατούσαν. Που σε έδεναν με το παρελθόν. Που δε σε άφηναν να προχωρήσεις μπροστά. Και τώρα μπορείς…. Γι΄ αυτό και χαμογελάς. Γιατί μπορείς να τα χτίσεις όλα από την αρχή.
Δεν σου λείπει η δύναμη. Ποτέ δε σου έλειπε. Παρά μόνο η θέληση, να σπάσεις για να ξαναδημιουργηθείς. Από την αρχή.
Γιατί έχεις αδειάσει…. Και είσαι έτοιμος να γεμίσεις ξανά. Και δε χρειάζεται να αλλάξεις τίποτα. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα να αλλάξεις. Όλα έχουν χαθεί, όλα έχουν χάσει τη δύναμη τους, να σε κρατάνε. Τη δύναμη, να σου κλείνουν τα μάτια και να σε τυφλώνουν. Να μη βλέπεις γύρω σου. Να σου κλείνουν τα μάτια και να μην ακούς. Όλα εκείνα, που σε κρατάνε πίσω…
Και ξαφνικά καταλαβαίνεις, πως τόσο καιρό, το τείχος που έχτιζες μέσα σου για να προστατεύσεις αυτό που νόμιζες σημαντικό, διαλυόταν. Σε συντρίμμια στηριζόταν. Και τώρα έπεσε. Και δεν έκανε το θόρυβο που νόμιζες πως θα κάνει… Γιατί δεν είχε μείνει τίποτα, για να ακουστεί….
Το μηδέν. Το νιώθεις.
Δεν είσαι όμως.
Πόσο χώρο πιάνει το κενό. Όλο το μέσα σου, κενό. Για λίγο όμως. Μέχρι να ανασυνταχθείς και να ξεκινήσεις πάλι. Να αρχίσεις και πάλι να θες…Εκείνα που σε γεμίζουν, αλλά δε σε γκρεμίζουν. Δε σε αδειάζουν.
Στο μηδέν.
Έτσι νιώθεις. Πως είσαι πάλι εκεί. Όχι πίσω όμως. Στην αφετηρία και πάλι, αλλά όχι πίσω από όλους, όχι πίσω από όλα. Βγαίνεις μπροστά και δεν περιμένεις τίποτα από κανέναν. Γιατί τώρα ξέρεις. Τι να απαιτήσεις. Σε τι, να μην υποχωρήσεις, αλλά και τι να διεκδικήσεις.
Το όλο κι όχι το μηδέν. Το καινό, μα όχι το κενό.
Το να θες και πάλι…
anapnoes.gr