Τόκιο 2020 – Παραολυμπιακοί Αγώνες: Στα 18 του είχε το ατύχημα που άλλαξε τη ζωή του
Θοδωρής Νταβέλος
Ο Πάνος Τριανταφύλλου που κατέκτησε πριν το χάλκινο μετάλλιο στη σπάθη Β στο Παραολυμπιακό τουρνουά ξιφασκίας με αμαξίδιο στο Τόκιο, δεν είναι κάποιος άγνωστος αθλητής στο χώρο. Το αντίθετο μάλιστα. Είναι ο ασημένιος Παραολυμπιονίκης του Ρίο, παγκόσμιος πρωταθλητής πριν δυο χρόνια στο Άμστερνταμ, με τρεις συνολικά παρουσίες σε Παραολυμπιακούς. Είναι δηλαδή από αυτούς που τους θεωρείς ευθύς εξ αρχής από τα φαβορί, μόνο που εδώ έχουμε μια αξιόπιστη περίπτωση.
Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 19 Μαρτίου 1986 και ξεκίνησε πρώτα να ασχολείται με το μπάσκετ (2005) και αργότερα με την ξιφασκία (2009). «Στην αρχή νόμιζα πως δεν θα μπορούσα να το κάνω. Μου φάνηκε πολύ extreme ως άθλημα, είχε πολλές πτώσεις. Φοβήθηκα όταν είδα πώς παίζουν. Επιπλέον, ήμουν τελείως άσχετος με το μπάσκετ. Εγώ έπαιζα ποδόσφαιρο και βόλεϊ. Τελικά, όμως, κόλλησα στη ξιφασκία, όπου είχα και το αβαντάζ λόγω των μακριών χεριών μου. Την αγάπησα άμεσα, ενώ και οι επιτυχίες ήρθαν σε μόλις τρεις ημέρες αφότου ξεκίνησα, όταν πήρα το πρώτο μου μετάλλιο σε επίσημους αγώνες στο εξωτερικό» έχει δηλώσει σε συνέντευξή του.
Στα 18 του είχε το ατύχημα που άλλαξε τη ζωή του. «Σίγουρα μετά το σοκ που πέρασα μετά το ατύχημα, ήθελα να αρχίσω να δραστηριοποιούμαι, να βγαίνω από το σπίτι και η αντίληψή μου έλεγε πως την δεδομένη χρονική στιγμή το καλύτερο που μπορώ να κάνω είναι ο αθλητισμός.», θα πει επίσης σε συνέντευξη του και θα συνεχίσει:
«Το σκέφτηκα, μου το πρότεινε κάποιος στο Μαρούσι, είναι αυτό που λέμε πως τα πάντα γίνονται μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Ήταν στο σωματείο του Αμαρουσίου όπου έπαιζα μπάσκετ, ήμουν σε ένα κέντρο αποκατάστασης στις αρχές και με ρώτησε εάν θα με ενδιέφερε να ασχοληθώ με το μπάσκετ. Έτσι πήγα απευθείας, ήθελα και εγώ να ασχοληθώ να βγω και από το σπίτι γιατί τις πρώτες μέρες ή τους πρώτους μήνες μετά από ένα μεγάλο ατύχημα είναι πιο βαρύ το φορτίο και έτσι το έκανα. Και νιώθω και ευλογημένος – το να σου δίνεται η ευκαιρία να βγαίνεις στο εξωτερικό, να συναναστρέφεσαι με άλλους ανθρώπους με άλλους αθλητές, να βλέπεις άλλες χώρες και καταστάσεις, να σηκώνεις την ελληνική σημαία ψηλά είναι κάτι τρομερό, είμαι ευγνώμων που το έχω ζήσει».
Όπως όλα αυτά τα παιδιά, που καθημερινά (και όχι κάθε τέσσερα χρόνια ή όταν τέλος πάντων τα φώτα της δημοσιότητας πέφτουν πάνω τους) μας διδάσκουν με το παράδειγμα τους, αποτελούν πρότυπα θέλησης και αποφασιστικότητας. «Ποτέ δεν το σκέφτηκα να τα παρατήσω από τις δυσκολίες που αντιμετώπιζα- συνεχίζει ο Πάνος. Υπάρχουν και θα υπάρχουν δυσκολίες. Πρέπει να μάθουμε να τις αντιμετωπίζουμε και να υποστηρίζουμε την τρέλα μας για τον αθλητισμό. Αν έφτανα ποτέ στο σημείο να μην μπορώ να ανταπεξέλθω οικονομικά, θα σταματούσα. Δόξα τω Θεώ, όμως, ακόμη αντέχω. Συνεχίζω κανονικά, αντιμετωπίζοντας τις όποιες δυσκολίες, που υπάρχουν, άλλωστε, σε όλους τους τομείς της ζωής». Μέχρι σήμερα, ξεχώριζε ως κορυφαίες στιγμές στην καριέρα του «Το ασημένιο μετάλλιο στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο το 2016, αλλά και το χρυσό μετάλλιο στην Ολλανδία το 2019. Ήταν κάτι σημαντικό και για μένα και για την κοινωνία. Είναι καλό να βλέπει πως υπάρχουν κι άλλα αθλήματα. Πως υπάρχουν αθλήματα και για άτομα με αναπηρία. Πηγαίνουμε στα σχολεία, μιλάμε, ενημερώνουμε τα παιδιά, γιατί αφενός μπορεί να τους κινήσει το ενδιαφέρον ο αθλητισμός, αφετέρου όλα ξεκινούν από εκεί. Από την παιδεία».
Και προέβλεπε για το Τόκιο; «Η κατάσταση με τον κορονοϊό έχει επηρεάσει πολλούς αθλητές, αλλά προσπαθώ να μην κοιτάζω τι έχει κάνει στους άλλους, αλλά τι άφησε σε μένα. Θα δώσω το 100% των δυνατοτήτων μου τόσο στο στάδιο της προετοιμασίας, όσο και στους αγώνες. Οι συνθήκες είναι διαφορετικές, βέβαια, αφού δεν μπορούν να έρθουν συναθλητές μας από το εξωτερικό για να προπονηθούμε, όπως έγινε πριν πέντε χρόνια στο Ρίο, αλλά όλη η ομάδα, δηλαδή εγώ, ο Βασίλης ο Ντούνης που προκρίθηκε επίσης και ο προπονητής μας, θα δώσουμε ό,τι έχουμε για να φέρουμε το καλύτερο αποτέλεσμα».
Η καθημερινότητα όμως είναι αμείλικτη. «Η θέληση που έχω για ζωή και το πείσμα για να τα καταφέρνω είναι αυτά που με έκαναν να γίνω πρωταθλητής», προσθέτει ο Πάνος Τριανταφύλου. «Είναι δύσκολη η καθημερινότητα για έναν άνθρωπο με αναπηρία. Φτάνεις στο προορισμό σου και πρέπει να ψάξεις μια αναπηρική στάση στάθμευσης πρέπει να κατέβεις και δεν τη βρίσκεις διότι είναι κατειλημμένη από άλλους ασυνείδητους οδηγούς. Είναι δύσκολο όταν θες να ανέβεις με το αναπηρικό αμαξίδιο και πάλι δεν μπορείς επειδή κάποιος έχει παρκάρει σε μια ράμπα». Και συνεχίζει: «Η πρόοδος που έχει γίνει όλα αυτά τα χρόνια γίνεται με ρυθμούς χελώνας και αυτό γιατί δεν υπάρχει παιδεία πάνω στο τι σημαίνει αναπηρία. Πρέπει το παιδί από μικρή ηλικία να μαθαίνει τι σημαίνει αναπηρία. Πολλές φορές πηγαίνουμε με άλλους αθλητές στα σχολεία και μιλάμε γι’ αυτό το θέμα»
SPORTS3.GR
Διαβάστε επίσης
Παραολυμπιακό τουρνουά: Ξημερώματα ώρα Ελλάδας αρχίζει ο Χατζηκυριάκος την προσπάθειά του
