Απαντες παραμένουν εσώκλειστοι για να προφυλαχθούν από τον ιό. Οχι όμως ο Μαξίμ Μπαντά που επέλεξε να συμβάλει κι αυτός στο δύσκολο έργο των γιατρών.
Ο 26χρονος αθλητής είναι διεθνής με την Ιταλία στο ράγκμπι. Βλέποντας όλη αυτή την τραγική κατάσταση δίπλα του θέλησε να βοηθήσει το νοσηλευτικό προσωπικό της χώρας.
Ετσι, έβαλε την ειδική στολή του παραϊατρικού νοσοκομείου προσφέρθηκε να γίνει οδηγός ασθενοφόρου στις προσπάθειες του «Κίτρινου Σταυρού», που δραστηριοποιείται στην Εμίλια Ρομάνα να καταπολεμήσει τον Covid-19.
Ο Μπαντά παρακάτω εξιστορεί την συγκλονιστική ιστορία του:
«Όταν ακυρώθηκαν τα πάντα στο ράγκμπι, αναρωτήθηκα πώς θα μπορούσα να βοηθήσω, ακόμη και χωρίς να διαθέτω ιατρικές ικανότητες. Βρήκα τον “ Κίτρινο Σταυρό”, ο οποίος είχε μία υπηρεσία μεταφοράς για φάρμακα και φαγητό σε ηλικιωμένους. Αλλά μετά από μια ημέρα με παραδόσεις προστατευτικών μασκών, φαγητού και ιατρικών συνταγών, αναζήτησα κάτι στο οποίο θα ήμουν πιo χρήσιμος. Έτσι, βρέθηκα να διακομίζω ασθενείς από το ένα νοσοκομείο στο άλλο και από την μία περιοχή στην άλλη. Όποτε χρειάζεται, βοηθώ και με το φορείο και με την παροχή οξυγόνου. Το 95% των δομών του νοσοκομείου είναι αφιερωμένο σε ασθενείς με κορωνοϊό. Αυτό που βλέπω, είναι άνθρωποι όλων των ηλικιών, αναπνευστήρες, οξυγόνο, γιατροί και νοσηλευτές που εργάζονται για 20 ή 22 ώρες και οι οποίοι δεν κοιμούνται ούτε ένα λεπτό.
Εάν οι άνθρωποι έβλεπαν αυτό που βλέπω στα νοσοκομεία, δεν θα υπήρχε ούτε μια γραμμή αναμονής στα σούπερ μάρκετ. Θα το σκέφτονταν δύο, τρεις ή τέσσερις φορές πριν εγκαταλείψουν το σπίτι τους. Θα ήθελα να πω ότι η κατάσταση εδώ είναι στο όριο. Υπάρχουν τμήματα, όπου κυριαρχεί ο θάνατος. Είναι απερίγραπτο το συναίσθημα όταν βλέπεις τα μάτια τους. Ακόμη κι εάν δεν μπορούν να μιλήσουν, επικοινωνούν με τα μάτια. Και λένε πράγματα που δεν μπορείτε να φανταστείτε. Ακούν τους συναγερμούς, τους γιατρούς και τους νοσηλευτές που τρέχουν από το ένα τμήμα στο άλλο. Ο πρώτος άνθρωπος που βρήκα από το νοσοκομείο μου είπε ότι έφτασε πριν από τρεις ώρες, όταν πέθανε ο γείτονάς του. Και κατά τη διάρκεια της νύχτας, δύο άλλες γυναίκες πέθαναν στο δωμάτιό τους. Ποτέ δεν είχε δει κάποιον να πεθαίνει. Όσο έχω δύναμη, θα συνεχίσω. Είμαι εδώ και θα παραμείνω.
Αλλά το τρομερό, είναι ότι κάθε φορά που τους αγγίζεις, πρέπει αμέσως να απολυμάνεις τα χέρια σου. Σύμφωνα με αυτό που βλέπω στις αίθουσες λοιμωδών νόσων, λέω στον εαυτό μου ότι δεν μπορώ να αισθανθώ κόπωση. Ο φόβος είναι φυσιολογικός. Αλλά υπάρχουν λίγα πράγματα που μπορούν να γίνουν με ασφάλεια, που θα παρέχουν μισή ώρα ή μια ώρα ανάπαυσης για όσους βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Για αυτούς, μια ώρα είναι απαραίτητη».
gazzetta.gr
